Terminarz / kalendarz dla kadr i płac na czerwiec 2025 r. (+wskaźniki kadrowo-płacowe)

Zapoznaj się  z terminarzem, który wspomoże w terminowej realizacji obowiązków kadrowo-płacowych w czerwcu 2025 r.

Pod terminarzem znajdziecie zaś wyjątkowy kalkulator prezentujący najważniejsze wskaźniki / parametry płacowo-kadrowe na rok 2025.

Sprawdźcie także sekcję: Ciekawe interpretacje, stanowiska, orzecznictwo

Terminarz / kalendarz dla kadr i płac na czerwiec 2025 r.

Inne comiesięczne obowiązki z zakresu kadr i płac

Ponadto, w czerwcu, podobnie jak w każdym innym miesiącu, pracodawca powinien m.in.:

• pamiętać o obowiązku powiadomienia ZUS o zawartych umowach o dzieło (zgłoszenie danej umowy musi nastąpić w terminie 7 dni od dnia jej zawarcia);

• sprawdzić, które osoby zatrudnione spełniają warunki do zgłoszenia do PPK (zgłoszenia dokonuje się nie wcześniej niż po upływie 14 dni zatrudnienia i nie później niż do 10 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym upłynął termin 3 miesięcy zatrudnienia);

• dokonać weryfikacji:
  • ważności szkoleń BHP oraz badań wstępnych, okresowych i kontrolnych;
  • limitów dotyczących terminowych umów o pracę, pamiętając, że w obecnym stanie prawnym:
    • okres zatrudnienia na podstawie umowy na czas określony (czy też łączny czas zatrudnienia w ramach takich umów zawartych między tymi samymi stronami) nie może przekraczać 33 miesięcy,
    • zawarcie umowy na czas określony na dłuższy okres traktuje się jako zatrudnienie na czas nieokreślony, licząc od dnia, który następuje po upływie 33 miesięcy,
    • łączna liczba umów na czas określony zawartych z jednym pracownikiem nie może przekraczać 3,
    • zawarcie czwartej umowy na czas określony traktuje się jako zatrudnienie na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, licząc od dnia zawarcia czwartej umowy,
    • przy ustalaniu ww. limitów (3/33) nie uwzględnia się umów na okres próbny.

Ciekawe interpretacje, stanowiska, orzecznictwo

Praca nauczyciela ponad normy a godziny nadliczbowe – uchwała SN z 26.2.2025 r. – III PZP 3/24:

„(…) Praca wykonywana przez nauczyciela ponad normy czasu pracy z art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (jednolity tekst: Dz. U. z 2024 r., poz. 986 ze zm.) jest pracą w godzinach nadliczbowych w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy.

Po pierwsze, nawiązując do wcześniejszych rozważań, należy podkreślić, że prawo po stronie nauczyciela do zapłaty normalnego wynagrodzenia i dodatku z art. 151¹ § 2 k.p. za przepracowane godziny nadliczbowe nie pozostaje w opozycji do specyfiki zatrudnienia tej grypy pracowniczej. W szczególności, nie kłóci się ze specyfiką wykonywania obowiązków przez nauczycieli, z sekwencyjnością świadczenia pracy i sformalizowanym procesem nauczania, jak również z koniecznością planowania pracy i obciążeń dydaktycznych.

Po drugie, wprawdzie w Karcie Nauczyciela przemodelowano obowiązujące nauczycieli normy czasu pracy, nie znaczy to jednak, że zaingerowano w sposób rozliczenia ich naruszeń. Miarą efektywności nakazów i ograniczeń normatywnych jest samo występowanie oraz rodzaj sankcji stojących na ich straży. Na wzorcu tym zbudowano regulację czasu pracy zawartą w Kodeksie pracy. Pozbawienie pracowników prawa do dodatkowej zapłaty za pracę ponad obowiązujące normy czasu pracy spowoduje, że przestrzeganie tych norm stanie się iluzoryczne. Nie można przy tym pominąć, że w art. 42 ust. 1 KN, kreującym normę „40 godzin na tydzień”, umieszczono nakaz o treść „czas pracy nauczyciela zatrudnionego w pełnym wymiarze zajęć nie może przekraczać”. Z pozycji systemowej nielogiczne jest założenie, że nakaz ten pozbawiony został sankcji, a zatem, że wolą ustawodawcy jest zastrzeżenie gwarancji co do długości zaangażowania nauczyciela, przy czym jej naruszenie nie skutkuje żadnymi konsekwencjami.

Po trzecie, dochodzi do tego jeszcze jeden argument. Stosunek pracy oparty został na wzajemności. Świadczeniem należnym pracownikowi jest wynagrodzenie, które przysługuje w zamian za pracę w określonym w ustawie wymiarze. Sparametryzowana temporalnie praca przeciwstawiona została wynagrodzeniu. Trudno znaleźć racjonalne przyczyny uzasadniające pozbawianie nauczyciela prawa do wynagrodzenia za czas pracy wykraczający poza ustawowe limity, z którymi powiązano pobierane przez niego wynagrodzenie. Założenie takie jest równoznaczne z twierdzeniem, że Karta Nauczyciela dopuszcza pracę pod tytułem darmym. Poza tym, taki zabieg jest sprzeczny z rozwiązaniem preferowanym przez Kartę Nauczyciela. Pragmatyka wprawdzie przewiduje przypadki obniżenia standardów stosowanych w powszechnym zatrudnieniu, jednak dzieje się tak, gdy jest to usprawiedliwione specyfiką świadczenia pracy przez nauczyciela i nietypową organizacją pracy szkoły (procesu nauczania). W stosunku do kodeksowego sposobu rozliczania czasu pracy w godzinach nadliczbowych tego rodzaju usprawiedliwienie nie zachodzi.

Po czwarte, opisane wcześniej odmienne funkcje przypisane art. 35 ust. 3 KN i art. 151¹ § 2 k.p. wykluczają zaliczanie wypłaconego przez pracodawcę dodatkowego wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe (doraźne) na poczet „normalnego wynagrodzenia i dodatku” przysługującego nauczycielowi za pracę przekraczającą tygodniową normę czasu pracy z art. 42 ust. 1 KN. (…)”.

Odpowiedź MRPiPS z 13-1-2025 r. w sprawie składek ZUS od posiłków finansowanych przez pracodawcę:

„(…) podstawy wymiaru składek nie stanowi wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków oferowanych pracownikom bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu oraz wartość otrzymanych przez pracowników bonów, talonów, kuponów i kart przedpłaconych, uprawniających do nabycia wyłącznie posiłków w placówkach gastronomicznych lub handlowych – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 450 zł.

Rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ma w mojej ocenie charakter materialnoprawny, a nie proceduralny i nie reguluje zatem kwestii związanych z trybem i zasadami dowodzenia przez płatnika składek wyłączenia określonych kwot z podstawy wymiaru składki i jego prawidłowości. Nie reguluje więc rozkładu obowiązku dostarczania środków dowodowych, które mają wykazać, że podstawa wymiaru składek została ustalona prawidłowo z uwzględnieniem § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia składkowego, tj. w szczególności, czy została ona pomniejszona o kwotę nieprzekraczającą 450 zł oraz, czy wartości, o które została ona pomniejszona, mieszczą się w kategoriach wymienionych przez ten przepis (posiłki finansowane pracownikom bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu; otrzymane przez pracowników bony, talony, kupony i karty przedpłacone uprawniające do nabycia wyłącznie posiłków w placówkach gastronomicznych lub handlowych).

Kwestie te regulowane są wyłącznie przez przepisy ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, dotyczące kontroli płatników składek, oraz Kodeksu postępowania administracyjnego, które mają zastosowanie do postępowania wyjaśniającego, poprzedzającego wydanie przez ZUS decyzji w sprawach spornych.

Z całokształtu omawianych przepisów – zarówno w odniesieniu do kontroli płatników składek, np. art. 87 ust. 1 pkt 3 oraz art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, jak i ewentualnych następczych postępowań administracyjnych w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, np. art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2024 r. poz. 572) w zw. z art. 123 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych – wynika, że ciężar udowodnienia przesłanek do zastosowania § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia składkowego spoczywa na płatniku składek. Odpowiada to przyjętej na gruncie postępowań w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych zasadzie, która wymaga od płatników i ubezpieczonych wykazywania aktywnej roli w postępowaniu dowodowym obejmującej dostarczanie środków dowodowych, potwierdzających przysługujące im uprawnienia.

W sprawach dotyczących zwolnienia przychodu uzyskanego przez pracownika z podstawy wymiaru składek, to na zainteresowanym/stronie spoczywa ciężar udowodnienia istnienia przesłanek do zastosowania § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia składkowego. Ma to szczególne znaczenie, jeśli wziąć pod uwagę, że – w myśl art. 18 ust. 1 w związku z art. 4 pkt 9 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych – rozporządzenie przewiduje wyjątki od generalnej zasady oskładkowania każdego przychodu pracowniczego.

Odnosząc się do pytania 1. wyjaśniam, że projekt rozporządzenia zmieniającego, którego przepisy weszły w życie 1 września 2023 r. był przedmiotem konsultacji publicznych i opiniowania. Pragnę jednak zauważyć, że realizacja przepisów o ubezpieczeniach społecznych, a w szczególności stwierdzanie i ustalanie obowiązku ubezpieczeń społecznych oraz wymierzanie i pobieranie składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych należy do zakresu działania ZUS a interpretacja przepisów przez ZUS nie podlega konsultacjom  społecznym z przedstawicielami pracodawców i pracowników.

W zakresie pytania 2. wyjaśniam, że Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej jest otwarte na przeprowadzenie nowelizacji rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe. Należy jednak zauważyć, że proponowane dotychczas przez stronę społeczną (zarówno związki zawodowe, jak i organizacje pracodawców) zmiany, w opinii Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, ze względu na materialnoprawny charakter przywołanego rozporządzenia dalej nie będą miały wpływu na zasady i tryb dowodzenia przez płatnika składek wyłączenia określonych kwot z podstawy wymiaru składki i jego prawidłowość. Kwestie te w dalszym ciągu będzie regulować u.s.u.s. i Kodeks postępowania administracyjnego. Przykładowo, postulowane przez stronę społeczną wprowadzenie umowy zawartej między prowadzącym placówkę a wydającym bony, talony, kupony i karty przedpłacone nie będzie przesądzać o sposobie wiarygodnego dowodzenia okoliczności, że były one faktycznie wydatkowane na cele związane z posiłkami.

Odnosząc się do pytania 3. wskazuję, że ewentualne wymieniane przez pracowników ZUS oraz Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w kontaktach roboczych pisma nie stanowią źródła prawa i nie mogą mieć istotnego wpływu na treść i praktykę ich stosowania. Ma to szczególne znaczenie, biorąc pod uwagę, że zgodnie z art. 66 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nadzór nad zgodnością działań ZUS z obowiązującymi przepisami sprawuje minister właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego. Nadzór ten nie może dotyczyć spraw indywidualnych, rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnej. Nie ma również, w jego ramach, możliwości wydawania ZUS wiążących wytycznych i poleceń. Możliwości takiej nie dopuszcza art. 34a ust. 1 ustawy o Radzie Ministrów wskazując, że polecenia takie mogą być kierowane tylko do jednostek organizacyjnych, które nie posiadają osobowości prawnej (a zatem – nie do ZUS).

Rolę organu stosującego prawo w dziedzinie ubezpieczeń społecznych przepisy przypisują ZUS. Należy podkreślić, że każdy płatnik składek, zgodnie z art. 83d ust. 1 u.s.u.s., może wystąpić do ZUS o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek (na: ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych) oraz podstawy ich wymiaru. Interpretacje te, stosownie do art. 34 ust. 1-2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. – Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2024 r. poz. 236, z późn. zm.), są wiążące dla ZUS i zastosowanie się do nich przez przedsiębiorcę nie może prowadzić do nałożenia na niego sankcji administracyjnych czy finansowych lub kar w zakresie, w jakim zastosował się on do uzyskanej interpretacji indywidualnej. Sytuacja taka nie może też prowadzić do obciążenia go daninami w wysokości wyższej niż ta wynikająca z uzyskanej interpretacji indywidualnej.

Wystąpienie z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji składkowej jest najlepszą drogą kwestionowania stanowiska ZUS w zakresie wykładni i praktyki stosowania przepisów dotyczących obowiązków płatników składek. W dalszej kolejności ewentualne kwestionowanie decyzji ZUS powinno odbywać się w drodze postępowania sądowego. (…)”.